30 Moonshine

(Gillan, Morris)
Van het Ian Gillan album Naked Thunder

Dit was geďnspireerd door een optreden dat ik tijden geleden, in de jaren 60, met Episode Six deed. We speelden op Morecambe Pier, aan de noordwest kust van Engeland. De organisator verwachte moeilijkheden tussen de plaatselijke bewoners en de Glaswegians, die in deze tijd van het jaar, traditioneel vakantie kwamen vieren. Hij spoorde ons aan om 'door te blijven spelen' niet als maar wanneer het vechten begon.

En natuurlijk begon een grote groep in de hal te vechten halverwege onze 1ste set. Het was als een Andy Cap tekenfilm… Het enige wat je kon zien was een wolk stof met zo nu en dan een vuist, schoen of hoofd dat uit het tumult te voorschijn kwam. De uitsmijters (professionele worstelaars, die gedurende de week, de betalende gast entertainde) grepen elk een spartelend ledemaat en trokken het er aanhangende lichaam uit de kluwe… een snelle knock-out klap werd gegeven voordat de bewusteloze overtreder snel aan de kant werd gelegd om vervolgens door de normale stewards naar buiten te worden gedragen terwijl de "Vredestichter" weer aan het werk ging.

Gebruikmakend van de artistieke mogelijkheid veranderde ik, in het eerste couplet, uitsmijters door politie (Old Bill is een uitdrukking voor de politie in Engeland)

Zoals je kunt zien kwam ik uit de war, toen ik dit schreef, afgeleid van het gevecht en ging verder naar andere gekkigheden. In ieder geval ik denk dat de algemene krankzinnige stemming tot het eind aanwezig was.

In de woordologie probeer ik over het algemeen het noemen van musici en andere bijdragers te vermijden omdat het focus op de tekst is. Maar het kan niet ongenoemd blijven dat J. Peter Robinson's piano solo ongelofelijk is( dit is de Pete Robinson die zo grandioos speelde op het originele Quatermass album samen met Johnny Gustafson en Mick Underwood). Ere wie ere toekomt.