64 Trashed

(Butler, Gillan, Iommi, Ward)
Van het Black Sabbath album Born Again & okk van Gillan's Inn

Ik was dronken, onbehouwen, veel te vrolijk. Terug komend van de lokale kroeg, in mijn kleine opblaasbare bootje over het kanaal, voelde ik mij nogal avontuurlijk. Ik besliste om wat rondjes te rijden in mijn Ford - om eerlijk te zijn dacht ik echt dat het mijn auto was. Onze vindingrijke tourmanager had er een paar tijdens een veiling gekocht om ze te gebruiken tijdens onze sessies. Het was een stuk goedkoper dan huren en het plan was om ze, als we klaar waren, weer te verkopen.

Ok, waar was ik gebleven? Oh ja, op het kleine race circuit dat Richard Branson zo vriendelijk was te maken bij "The Manor"( een huisstudio waar hij de eigenaar van was nabij Oxford in Engeland). De bijeengekomen gasten - de "vrouwen des huizes", Peter Resty(Tony Iommi's gitaar tech) en Ian "Greenfly" de boeddhistische tuinier - waren aanwezig als toeschouwers, tijdwaarnemers en chauffeurs; iedere keer als ik mijn ronde had gedaan probeerde iedereen mijn tijd te verbeteren.

Ik had echter wel een kleine tegenvaller; nadat ik een berg banden in een vorige ronde had geraakt reed ik in de volgende ronde over een van de banden heen. Ik werd meteen omver geworpen en slippend en rondtollend vervolgde ik met hoge snelheid de weg over een grote afstand totdat ik uiteindelijk op millimeters van het zwembad tot stilstand kwam.

Als mijn reis zich voortgezet had was ik zeer zeker verdronken omdat het nogal lange duurde voordat ik mij uit mijn veiligheidsgordel bevrijd had waar ik in vastzat. Aangezien ik mij altijd bewust ben van veiligheid had ik het geluk een valhelm te dragen. Deze had ik samen met mijn motor(Ossa 250) gekocht. Dit omdat ik een springschans naast mijn tent bouwde met het idee om de volgende morgen over het meer te springen. Dat is echter nooit gebeurd aangezien ik mij nogal beroerd voelde, maar ik ging wel de studio in om dit liedje te schrijven voor een achtergrond track die de dag ervoor door Tony, Geezer en Bill geschreven was.

Hoe dan ook het bleek dat ik het mis had in mijn veronderstelling dat het mijn auto was, dat was dus niet zo. Schijnbaar was het Bill Wards auto, dit verklaarde(zo'n beetje) het verdwijnen van mijn boot de volgende dag. Ik gaf hem op bij de politie als zijnde gestolen, deze vertelde mijn dat ze in het geheel niet geïnteresseerd waren om er naar te zoeken maar of ik,'….alstublieft kunt u een paar handtekeningen geven? Ik denk dat ze mij verdachten van betrokkenheid bij een paar andere incidentjes die de rust hadden verstoord.

Het was vele nachten later dat ik er achter kwam dat - als een soort van perverse straf - mijn boot meer in de vernieling lag dan ik door - ik zal niet zeggen door wie maar het waren een beetje doorgedraaide jongens. Maak niet uit, vergeten en vergeven is mijn moto. Al hoewel er absoluut geen excuus was voor het idiote gebaar dat Geezer maakte toen hij werd gefotografeerd voor een krant. Poserend voor het wrak van Bill's - nogmaals sorry Bill - zich voordoend alsof hij de dader was. Ik was dat soort kinderlijk gedrag al ontgroeid toen ik 35 jaar was.